Gids voor beeldverhoudingen: 8 beeldverhoudingen voor films en tv

Een beeldverhouding beïnvloedt de manier waarop een publiek een film of tv-programma waarneemt. Het kiezen van een beeldverhouding die past bij het onderwerp van een film is een essentiële beslissing voor elke regisseur.

Leer van de besten

Ga naar sectie

• Wat is een beeldverhouding in film?
• 8 beeldverhoudingen om te gebruiken voor films en tv
• Wat zijn letterboxing en Pillarboxing in film?
• Meer weten over filmmaken?

Wat is een beeldverhouding in film?

Een beeldverhouding beschrijft de breedte en hoogte van een scherm of afbeelding. Een beeldverhouding bestaat uit twee getallen gescheiden door een dubbele punt, waarbij het eerste getal de breedte van de afbeelding aangeeft en het tweede de hoogte. Een beeldverhouding van 1,33:1 betekent bijvoorbeeld dat de breedte van de afbeelding 1,33 keer zo groot is als de hoogte. Om decimalen in deze verhouding te elimineren, kun je het in plaats daarvan als 4:3 schrijven.

8 beeldverhoudingen om te gebruiken voor films en tv

Er zijn in de geschiedenis van film en televisie veel verschillende beeldverhoudingen geweest, maar tegenwoordig zijn vier verhoudingen gebruikelijk, met een paar klassieke verhoudingen die een comeback maken.

1. 4:3 of 1.33:1 . De vroegste films werden gepresenteerd in een 4:3-verhouding en tot de komst van breedbeeld-HDTV was 4:3 de normale verhouding voor standaarddefinitietelevisies. Tegenwoordig dient de beeldverhouding van 4:3 voornamelijk voor artistieke doeleinden, zoals het nabootsen van een stijl van filmmaken voordat de breedbeeldverhouding de norm werd.
2. 16: 9 . Het standaardformaat voor high-definition breedbeeldtelevisies en de meeste computermonitoren, 16:9 is de meest gebruikte beeldverhouding die tegenwoordig wordt gebruikt. Het wordt over het algemeen geassocieerd met video-opnamen voor tv en internet, aangezien de beeldverhoudingen van films doorgaans breder zijn om een ​​meer filmische uitstraling te krijgen. Buiten bioscopen kijken de meeste kijkers naar content op 16:9-schermen, dus tenzij je content opneemt die in de bioscoop wordt vertoond, is fotograferen in de 16:9-verhouding een verstandige beslissing.
3. 1.85: 1 . Een van de twee standaard beeldverhoudingen in de moderne bioscoop, 1.85:1 wordt beschouwd als het normale breedbeeldformaat en is in feite vrij gelijkaardig aan 16:9. Het is iets breder dan 16:9, wat betekent dat content die je opneemt in 1.85:1 en op breedbeeldtelevisies en computermonitoren wordt weergegeven met dunne zwarte balken aan de boven- en onderkant van het scherm. Hoewel deze verhouding het meest gebruikelijk is voor speelfilms, schieten veel tv-programma's die streven naar een filmische look ook op in 1,85:1.
4. 2.39: 1 . 2.39:1 staat bekend als het anamorfe breedbeeldformaat en is de breedste beeldverhouding die in de moderne bioscoop wordt gebruikt. Het creëert een esthetiek die gewoonlijk wordt geassocieerd met eersteklas dramatische speelfilms, en het brede gezichtsveld maakt het de ideale verhouding voor het fotograferen van schilderachtige landschappen.
5. 2,76: 1 (70 mm) . Tegenwoordig hebben regisseurs als Christopher Nolan, Quentin Tarantino en Paul Thomas Anderson de heropleving van het 70 mm-filmformaat voortgestuwd, dat een gigantische beeldverhouding van 2,76:1 heeft (en vaak wordt geprojecteerd op gigantische IMAX-schermen). 70 mm kreeg aanvankelijk bekendheid aan het eind van de jaren vijftig, deels vanwege het gebruik ervan in de Best Picture-winnende film Ben-Huro , maar het formaat raakte geleidelijk buiten gebruik. Nu, net als in de jaren vijftig, gebruikt Hollywood 70 mm om het publiek terug naar het theater te lokken door hen een unieke ervaring te bieden die thuis niet op tv kan worden nagebootst.
6. 1.37: 1 (Academy-verhouding) . Slechts iets breder dan de 4:3-verhouding die in het stille-filmtijdperk werd gebruikt, werd Academy-verhouding de standaard filmverhouding in 1932 toen pratende beelden de norm werden. Hedendaagse filmmakers als Andrea Arnold en Paul Schrader gebruiken deze verhouding nog wel eens.
7. 2,59:1 tot 2,65:1 (cinerama) . Om te kunnen concurreren met de explosieve populariteit van televisie in het begin van de jaren vijftig, besloten filmdistributeurs dat ze een extra stimulans voor het publiek moesten creëren om naar het theater te gaan. Dit resulteerde in de creatie van Cinerama, een superbreedbeeldformaat met drie standaard 35mm-filmcamera's die tegelijkertijd een film projecteren op een gebogen scherm.
8. 2,35:1 tot 2,66:1 (bioscoop) . Cinemascope debuteerde in 1953 en was een superbreedbeeldformaat ontwikkeld door het hoofd van onderzoek bij 20th Century Fox. Omdat het voor het eerst anamorfe lenzen gebruikte, had Cinemascope slechts één projector nodig, waardoor het veel minder complex was dan Cinerama. Kort na de opkomst van Fox's Cinemascope, introduceerde Paramount zijn eigen breedbeeldformaat genaamd VistaVision, maar het kon niet concurreren met goedkopere anamorfe systemen zoals Cinemascope en raakte al snel achterhaald.

Wat zijn letterboxing en Pillarboxing in film?

Letterboxing en pijlerboxing zijn methoden om de beeldverhouding van een film te behouden, zelfs wanneer deze op een scherm met een andere verhouding wordt gepresenteerd. Als er een discrepantie is tussen de beeldverhoudingen voor het vastleggen en weergeven, kunnen er zwarte balken (of matten) op het scherm verschijnen. Zwarte balken aan de boven- en onderkant van het scherm worden 'letterboxing' genoemd en verschijnen wanneer de gefilmde inhoud een bredere beeldverhouding heeft dan het scherm. Zwarte balken aan de linker- en rechterkant van het scherm worden 'pillarboxing' genoemd en treden op wanneer de gefilmde inhoud een grotere beeldverhouding heeft dan het scherm.

Meer weten over filmmaken?

Word een betere filmmaker met het MasterClass Jaarlidmaatschap. Krijg toegang tot exclusieve videolessen die worden gegeven door filmmeesters, waaronder David Lynch, Spike Lee, Jodie Foster en meer.