Symfonievorm in muziek: een geschiedenis van de symfonie

De oorsprong en evolutie van symfonieën

De symfonie is een medium voor compositorische innovatie, dus het formaat van symfonieën varieert sterk door de geschiedenis heen:

• Barok : De moderne symfonie vindt zijn oorsprong in de barokke traditie van een Italiaanse ouverture, ook wel opera sinfonia genoemd. Componist Alessandro Scarlatti populariseerde ouvertures als instrumentale introducties van vocale opera's, en deze ouvertures leven voort in zowel klassieke muziek als muziektheater.
• Klassiek : Het klassieke tijdperk luidde een meer formele symfonie in. Tomaso Albinoni structureerde zijn 1735 Sinfonia in D Major met behulp van sonatevorm, inspirerende generaties instrumentale componisten. Matthias Georg Monn bracht de beweging in kaart die bekend staat als de Weense School, die grote invloed heeft gehad op de drie meest prominente symfonisten van het klassieke tijdperk: Wolfgang Amadeus Mozart, Franz Joseph Haydn en Ludwig van Beethoven. Andere klassieke symfonisten zijn onder meer J.C. Bach, C.P.E. Bach en Giovanni Battista Sammartini.
• Romantisch : In de Romantiek van de negentiende eeuw werden symfonieën vaten voor emotie en drama. Componisten als Beethoven, Hector Berlioz, Johannes Brahms, Felix Mendelssohn en Piotr Iljitsj Tsjaikovski doordrongen hun werken met drama en zelfs verhalen. In sommige gevallen, zoals die van Berlioz Fantastische symfonie , de muziek is programmatisch, met symfonie-instrumenten die personages en verhaalpunten uitbeelden.
• Twintigste en eenentwintigste eeuw : Moderne componisten houden zich niet aan de klassieke en romantische structuur van vier delen en sonatevorm. Moderne en postmoderne symfonieën variëren van één beweging tot meer dan 20, en ze kunnen een kwestie van minuten of meer dan een uur duren.

Itzhak Perlman doceert viool Usher doceert de kunst van het spelen Christina Aguilera zingt Reba McEntire doceert countrymuziek