8 tips voor het schrijven van een documentair script van Ken Burns

8 tips van Ken Burns voor het schrijven van een documentair script

Documentaire scenaristen hebben nog ruimte voor innovatie. Je hoeft geen interviews te doen, first-person stemmen te gebruiken of zelfs voice-over te vertellen, het gaat erom je eigen stempel op je werk te drukken. Als je een filmscenario voor een documentaire wilt schrijven, bekijk dan de volgende tips van documentairemaker Ken Burns van wereldklasse:

1. Gebruik de verhalende elementen die tot je beschikking staan . Documentaires worden voor het grootste deel geschreven, wat betekent dat we afhankelijk zijn van, als de centrale skeletstructuur van onze film, een geschreven vertelling. Ken herinnert zich dat hij in de documentairewereld kwam en het gevoel erft dat directe cinema, de cinéma vérité en experimentele werken dichter bij kunst of cinema stonden dan wat dan ook verteld. Ken wilde dat zijn scripts een dimensie hadden die soms als literair en literatuur kon worden beschouwd, niet alleen de pratende hoofden met elkaar te verbinden - de punten van een didactische, verklarende educatieve film met elkaar te verbinden. Bij het schrijven is het belangrijk om een ​​zo dynamisch mogelijk verhaal te vertellen. Gebruik verhalende elementen om een ​​dimensie toe te voegen aan je documentairescript. In een branche waar mensen vaak wantrouwend staan ​​tegenover woorden, hoe belangrijk ze zijn voor wie we zijn, zegt Ken. Wees niet bang voor hen. Zo communiceren we nu.
2. Gebruik vroege concepten om de verhaallijn van je film te bepalen . Het schrijven van scenario's is de centrale bepalende factor voor wat het verhaal zal zijn, in die zin dat zoveel van wat uit de eerste versie komt, ons meer dan wat dan ook vertelt hoe de potentiële film eruit zou kunnen zien. Om een ​​documentair scenario te schrijven, zal de schrijver beginnen met het verzamelen van het onderzoek, de ideeën, de behandeling, het toevoegen van nieuwe feiten en het opnemen van aantekeningen terwijl ze werken aan een voltooid scenario. Waar Ken al vroeg in het schrijfproces naar op zoek is, is de onverwachte dramatische boog die het materiaal zelf eist. Gedurende het hele proces van het maken van documentaires zal er een verhaallijn ontstaan ​​met iets dat bepalend zal zijn. Dat betekent niet dat het niet op een miljoen verschillende manieren is veranderd - en natuurlijk maakt de toevoeging van een afbeelding een enorm verschil. Echter, in termen van de structurele vraag die iedereen zich moet stellen, zijn die eerste concepten enorm belangrijk bij het bepalen van de boog van je verhaal.
3. Vind impactvolle manieren om uw verhaal te vertellen . Je documentaire film heeft de feiten, maar je levert het af in een soort poëtisch voertuig dat logisch is voor mensen. Ken vertelt hoe hij de impact van de Grote Depressie beschreef in een van zijn documentaires met poëtische details. In plaats van zich te concentreren op statistieken, beschreef Burns hoe in Pennsylvania financieel belaste mensen met eerdere strafrechtelijke veroordelingen opzettelijk de wet overtraden, zodat ze terug naar de gevangenis zouden worden gestuurd, waar ze drie maaltijden per dag kregen. Vind een manier om het materiaal te personaliseren met uw woorden. Je kunt nog steeds over echte problemen praten terwijl je creatieve taal gebruikt.
4. Bouw structuur rond feiten . Het is de verantwoordelijkheid van de documentairemaker om de vertelling van uw interviewonderwerpen te verifiëren. Soms heb je meerdere bronnen, sommige zeggen dat het niet is gebeurd, andere zeggen dat het wel is gebeurd. Je moet de beste en meest beschikbare beurs gebruiken. Zelfs als de geleerden het niet eens zijn over de interpretatie, kun je proberen tot enkele feiten te komen. Je moet die feiten echt goed krijgen om de andere dingen, zoals de meer emotionele, interpretatieve en anekdotische dingen, te laten werken. Als je geen sterke structuur hebt die op feiten is gebaseerd, ben je verloren. Dan ben je aan het gissen. Je bent in discussie. Je houdt van theorie. Je zit in een samenzwering. Daar leidt het toe.
5. Gebruik verschillende verhalende gezichtspunten . De verteller in de derde persoon opereert bijna in een objectieve sfeer en beschrijft wat er gebeurt. De stem van de eerste persoon heeft een soort intimiteit die zegt dat die gebeurtenissen echte mensen zijn overkomen of zijn overkomen, zegt Ken. Een combinatie van de twee verhalen creëert iets dat voller en rijker en meer dimensionaal is. In zekere zin hebben we het over de wonderbaarlijke spanning en verzoening die plaatsvindt tussen objectieve third-person schrijven en first-person ervaring. Er vindt een ademhaling plaats. Er is een inademing en uitademing. Het heeft te maken met het tempo en het ritme van de montage. Het heeft te maken met de lengte en duur en kwaliteit van het beeld. Het heeft te maken met de wisselwerking tussen de vertelling van de derde persoon en de stemmen van de eerste persoon. Het is altijd een manier van ademen, zodat je een publiek toestaat te doen wat ze feitelijk doen, namelijk ademen. Je wilt dat ze soms hun adem inhouden, maar je wilt ze hun eigen keuzevrijheid geven.
6. Woorden zijn niet in steen gebeiteld . Ken staat erop dat de schrijvers van zijn projecten vrij zijn om alle dingen te schrijven waarvan zij denken dat ze in een script zouden moeten staan. De schrijver kan zich geen zorgen maken of er afbeeldingen zijn om te illustreren. Dat is niet de taak van de schrijver. Het is de taak van de schrijver om die scène gewoon te schrijven. Het proces van werken aan het script houdt dus onvermijdelijk in dat het wordt afgebroken en bewerkt. Zelfs de goede dingen - soms past het gewoon niet als je begint te werken in foto's en een tijdslimiet van een uur of twee uur. Het script zal tijdens het bewerkingsproces veel concepten ondergaan. Je leest de woorden van de schrijver, verandert dan een paar woorden, legt het dan voor aan enkele historici, zij zullen wat aantekeningen maken, dan herschrijf je het en deel je het dan breder. Zelfs als je de gesproken woorden opneemt, zullen ze weer veranderen, omdat de dingen die je leest niet hetzelfde zijn als de gesproken woorden. Het script zal tijdens het postproductieproces blijven veranderen, totdat je klaar bent met het bewerken van de uiteindelijke film.
7. Gebruik waarschuwingen wanneer de feiten ontbreken . Het opgraven van de geschiedenis is een detective-stuk, en in die archeologie krijg je niet per se elke scherf van dat stuk aardewerk dat je in elkaar zet, dus je kunt niet volledig laten zien wat dat is. We moeten manieren bedenken om, in onze taal, te communiceren dat het niet helemaal waar is. Je kunt niet zeggen: 'Ze deden dit of ze deden dat.' Je kunt zeggen: 'Misschien was hij op zoek.' Dat is het soort speelruimte dat we doen. We kunnen het niet echt bewijzen, omdat die persoon er niet meer is, en al het bewijs suggereert precies dat, maar omdat we dat laatste stukje van de puzzel niet hebben, moet je zeggen, 'misschien geweest', of , 'zou zijn geweest.' 8. Gebruik woorden om abstractie te bestrijden . Bij het maken Burgeroorlog (1990) wilden Ken en zijn team ervoor zorgen dat de kijkers begrepen dat het bestaan ​​van slavernij de belangrijkste oorzaak van de burgeroorlog was. Als we in een discussie over slavernij komen, abstraheren we dingen, zegt Ken. Zo vaak hebben mensen tegen Ken gezegd: 'Nou, weet je, de slavernij zou binnen anderhalve generatie zijn uitgestorven.' Oké, dus wees een slaaf voor anderhalve generatie, werpt Ken tegen. De abstractie van de realiteit van ons historisch verleden, met name met betrekking tot slavernij, is weerzinwekkend, stelt Ken. Ken koos ervoor om deze abstractie te bestrijden door een citaat van Frederick Douglass, krachtige beelden en een spiritueel lied uit die tijd tijdens dit deel van de documentaire te gebruiken.

Masterclass

Voorgesteld voor jou

Online lessen gegeven door 's werelds grootste geesten. Breid uw kennis uit in deze categorieën.

Geeft les in het maken van documentaires

Leert schrijven

Leert de kunst van het optreden

Leraar Fotografie