Hoe algemene clichés te vermijden bij het schrijven van een YA-roman?

Wat te vermijden bij het schrijven van jeugdboeken

Clichés overspoelen de YA-fictiewereld en een auteur moet zijn best doen om ze te vermijden, tenzij ze een frissere kijk kunnen bieden. Omdat YA meestal wordt geschreven door volwassen auteurs en niet door echte jonge mensen, kan dit soms het gevoel geven dat er een kloof is tussen de stem van de YA-auteur en de stem van het personage dat ze proberen te schrijven. Deze kloof manifesteert zich in de vorm van dezelfde oude YA-stijlen die ervoor kunnen zorgen dat je schrijven moe aanvoelt en niet te relateren is aan een jong volwassen publiek.

• Karakter tropen . Boeken voor jongvolwassenen hebben de gewoonte om in dezelfde oude YA-stijl te vallen: er is een bad boy-liefdesbelang van de verkeerde kant van de sporen, of een sterk vrouwelijk personage dat niet weet dat ze mooi is totdat een man haar dat vertelt. Er is de vluchtige, angstige tiener, of er is 'de uitverkorene' die terughoudend is om een ​​held te zijn totdat ze beseffen dat zij de enige zijn die de slechteriken kan verslaan en de wereld kan redden. Hoewel sommige van deze panden succesvolle franchises zijn geworden, zijn veel van de personages in dit soort verhalen vaak voorspelbaar: we weten dat de uitdagende tienerheld uiteindelijk hun lot zal accepteren en hun mensen zal redden. Dit soort personages verzadigen het YA-genre, waardoor het meer tweedimensionaal aanvoelt en geen echte unieke karakterontwikkeling heeft.
• troepen samenzweren . Boeken zoals De Hongerspelen of Schemering series hebben geleid tot een toestroom van YA-boeken over liefdesdriehoeken of liefde op het eerste gezicht, wat betekent dat je nieuwe kijk op het onderwerp veel concurrentie zal hebben. De interesses van jonge lezers worden vaak onderschat, omdat ze denken dat ze meer verfijnde onderwerpen niet kunnen waarderen. Dit kan ertoe leiden dat auteurs vasthouden aan wat zij denken dat tieners nog steeds leuk vinden om te lezen, zoals problemen met slechte ouders of een personage dat ontdekt dat ze krachten hebben of geheime royalty's zijn. Hoewel je YA-plots niet te maken hebben met harde scenario's voor volwassenen, mogen ze ook niet worden overschreven en generiek om lezers te overtuigen.
• Overbelaste eigenaardigheden . Sommige YA-schrijvers laten jonge personages dingen zeggen of zich gedragen zoals ze hebben gezien op sociale media of in andere YA-teksten. Een mannelijke of vrouwelijke hoofdrolspeler te eigenzinnig maken om herkenbaar te zijn, draagt ​​bij aan de frustratie die veel YA-lezers voelen over het genre. Dit is van toepassing op het soort jargon dat je hoofdpersonages gebruiken. Tieners zeggen niet oprecht lol tegen elkaar, of beginnen elke zin met ugh. Door hun dialoog op deze manier te schrijven, voelen ze zich als een cartoonachtige weergave van hoe een volwassene denkt dat een jongere spreekt, waardoor de afstand tussen YA-schrijver en YA-lezer groter wordt. Eigenaardigheden zouden alleen moeten dienen om het personage dat je hebt gemaakt te verbeteren, en niet om hun hele persoonlijkheid te vormen.
• Volwassen perspectieven . Tieners worden vaak gedreven door hormonen en emoties - ze missen de ervaring, het logisch denken of het gezichtspunt dat veel volwassenen wel hebben. Bij het schrijven van YA-boeken is het belangrijk dat de auteur rekening houdt met de leeftijdscategorie van hun tienerpersonages en wat een jongere zou voelen en ervaren tijdens de moeilijke tijden van hun eigen echte leven. Alle mensen waren op een gegeven moment tieners, en het is de gedeelde emotionele waarheid van het opgroeien waaruit moet worden geput (niet hoe een volwassene er nu op terugkijkt). In een YA-roman moet het verhaal worden verteld vanuit de POV van het tienerpersonage , waardoor de kans groter wordt dat de stem van je hoofdpersonage zijn jonge volwassen lezers zal aanspreken en meeleven.

James Patterson leert schrijven Aaron Sorkin leert scenarioschrijven Shonda Rhimes leert schrijven voor televisie David Mamet leert dramatisch schrijven